'Toen ik anderhalf jaar geleden een vast contract kreeg, was niet alleen ik in tranen, maar mijn hele afdeling'

‘Mijn drive om te werken? Ik wil de maatschappij iets teruggeven.’ Ook al zit Niels in een elektrische rolstoel, hij krijgt niets cadeau. Na zijn mbo-opleiding te hebben afgerond ruim vijf jaar geleden kwam hij in dienst op de afdeling ETM (Enterprise Tax Management, het invorderingssysteem van de Belastingdienst). Niels: ‘Ik heb bij Jenny gesolliciteerd. En ik zou bijna zeggen dat het liefde op het eerste gezicht was.’ Jobcoach Jenny moet lachen als ze eraan terugdenkt. ‘Alle dames van het betalingsteam zeiden na afloop van het gesprek tegen me: “Die moet je aannemen!” Niels heeft uitstraling, een aanstekelijke lach en is altijd positief.’

Hoewel hij ooit voor 100% werd afgekeurd, doet Niels nu 32 uur per week computerwerk. En hij wordt beoordeeld zoals ieder ander, ondanks zijn spasme. Niels: ‘Daar ben ik alleen maar blij om. Het geeft me het gevoel dat ik erbij hoor. De maatschappij doet heel veel voor mij en dan mag ik ook echt wel iets teruggeven. Dat is mijn drive om hier te werken.’ Jenny: ‘Het enige wat Niels niet kan, is zelf drinken halen, dat doen zijn collega’s voor hem. Eens per maand neemt hij daarom cake mee naar kantoor, als bedankje.’

De band met zijn team is heel hecht. Niels: ‘Toen ik anderhalf jaar geleden een vast contract kreeg, was niet alleen ik in tranen, maar mijn hele afdeling. En laatst was ik de hele dag uitgenodigd op de bruiloft van een collega. Dat zegt iets over hoe ze me accepteren.’ Jenny beaamt dat. ‘Niels brengt ook vrolijkheid mee. Laatst hadden ze een bedrijfsuitje in Amsterdam. Niemand merkt dan meer dat Niels in een rolstoel zit. Ze tillen hem de boot in en een collega scheurt vervolgens met zijn elektrische rolstoel over de grachten.’

‘Niels heeft een klein beetje begeleiding nodig, maar dat is niets bij wat hij én de Belastingdienst ervoor terugkrijgen’, vindt Jenny. ‘Hij functioneert volwaardig, is nooit ziek en heeft een fantastisch werkethos. Dat heeft ook weer een uitwerking op zijn collega’s. Die blijven echt niet zo snel thuis als ze zien hoeveel tegenslag Niels al zijn leven lang overwint.’ Jenny heeft Niels’ vader weleens gesproken. ‘Ook zijn ouders zijn de Belastingdienst zo dankbaar. Wat wil je nu liever dan dat je kind een baan heeft en zelfstandig woont?’

Jenny: ‘De Participatiewet is er niet voor bedoeld om mensen met een arbeidsbeperking vlekjes uit de vloerbedekking te laten halen. Iedereen heeft talenten en die benutten we hier volop.’ Ook Niels zit boven op zijn eigen ontwikkeling en trekt aan de bel als hij nieuwe uitdagingen zoekt. ‘Als ik het gevoel heb dat ik stilsta, ga ik naar Jenny. Ik wil de motor altijd draaiende houden.’

Om zijn werkgever in het zonnetje te zetten, nomineerde Niels de Belastingdienst voor de Business Wall of Fame van de Lucille Werner Foundation. Een ster op de Amsterdamse Zuidas werd het nét niet, maar wel kreeg de Belastingdienst een oorkonde. Niels: ‘De afgelopen vijf jaar hebben mijn leven veranderd. Hiervoor woonde ik bij mijn ouders, nu woon ik zelfstandig in Apeldoorn met mijn verloofde. Ik dop mijn eigen boontjes en maak van geen enkele toeslag gebruik. Vroeger durfde ik niet te bellen en deed mijn vader mijn telefoontjes. Nu bel ik zelf naar instanties.’ Jenny vervolgt: ‘Als je een beperking hebt, heb je mensen nodig die je een kans geven om mee te doen. Niels is nu zelfredzaam en gelukkig: dat is goed voor hem én voor de maatschappij.’